Het Obon festival is een traditioneel Boeddhist feestdag waarop men zijn overleden voorouders herdenkt en respect betuigt aan de doden. Deze feestdag, ook bekend als "Bon", duurt drie dagen en wordt beschouwd als een van de drie belangrijkste feestdagen in Japan, samen met Nieuwjaar en de Gouden Week.

Het is een oud festival dat al 500 jaar geleden begon en geworteld is in het boeddhistische ritueel genaamd de Nembutsu Odori Het bestaat voornamelijk uit dansen en gezangen om de geesten van de overleden voorouders te verwelkomen en te troosten. Het festival bevat ook elementen van de Shinto religie afkomstig uit Japan.

Oorsprong van het Obon Festival

Er wordt gezegd dat het festival is ontstaan uit een boeddhistische mythe over Maha Maudgalyayana, een leerling van de Boeddha. Volgens het verhaal gebruikte hij ooit zijn krachten om de ziel van zijn overleden moeder te controleren. Hij ontdekte dat zij leed in het rijk van de hongerige geesten.

Maha Maudgalyayana bad toen tot Boeddha en kreeg instructies om offers te brengen aan boeddhistische monniken die terugkeerden van hun zomerretraite. Dit gebeurde op de 15e dag van de zevende maand. Door deze methode was hij in staat zijn moeder te bevrijden. Hij uitte zijn geluk met een vreugdevolle dans, waarvan gezegd wordt dat het de oorsprong is van de Obon dans.

Obon Festival vieringen in Japan

Het Obon-festival wordt in Japan op verschillende data gevierd vanwege de verschillen in de maan- en zonnekalender. Traditioneel begint het festival op de 13e en eindigt het op de 15e dag van de zevende maand van het jaar. Het is gebaseerd op het geloof dat geesten in deze periode terugkeren naar de sterfelijke wereld om hun familieleden te bezoeken.

Gebaseerd op de oude maankalender, die de Japanners hadden gebruikt voordat ze de standaard Gregoriaanse kalender in 1873 valt de datum van het Obon-festival in augustus. En aangezien veel traditionele festivals hun oorspronkelijke data voor de omschakeling hebben behouden, wordt het Obon-festival in Japan meestal midden augustus gevierd. Dit wordt de Hachigatsu Bon of Bon in augustus genoemd.

Ondertussen vieren de regio's Okinawa, Kanto, Chugoku en Shikoku het festival elk jaar precies op de 15e dag van de zevende maand van de maankalender, vandaar de naam Kyu Bon of Oude Bon. Aan de andere kant volgt Oost-Japan, waartoe Tokyo, Yokohama en Tohoku behoren, de zonnekalender. Zij vieren Shichigatsu Bon of Bon in juli.

Hoe de Japanners het Obon-feest vieren

Hoewel het festival voor de Japanners geworteld is in religieuze rituelen, fungeert het tegenwoordig ook als een sociale gelegenheid. Omdat het geen feestdag is, nemen veel werknemers vrij van hun werk om terug te keren naar hun geboortestad. Ze brengen tijd door in hun voorouderlijke huizen met hun familie.

Sommigen passen hun levensstijl aan, zoals alleen vegetarisch eten tijdens de festivalperiode. Moderne praktijken omvatten ook het geven van geschenken als een manier om dankbaarheid uit te drukken aan degenen die hen zorg hebben getoond, zoals ouders, vrienden, leraren of collega's.

Toch zijn er nog een paar traditionele praktijken die in het hele land in acht worden genomen, hoewel de feitelijke uitvoering per regio kan verschillen. Hier zijn enkele van de standaardactiviteiten tijdens het Obon-festival in Japan:

1. Papieren lantaarns aansteken

Tijdens het Obon-festival hangen Japanse families papieren lantaarns, "chochin" genoemd, of steken ze grote vuren aan voor hun huizen. En ze voeren het ritueel "mukae-bon" uit om de geesten van hun voorouders te helpen. hun weg naar huis vinden Ter afsluiting van het festival wordt een ander ritueel uitgevoerd, genaamd "okuri-bon", om de zielen terug te leiden naar het hiernamaals.

2. Bon Odori

Een andere manier om het festival te vieren is via de Obon-dansen die de Bon odori, of de dans op de voorouders, worden genoemd. Bon Odori is oorspronkelijk een Nenbutsu volksdans die vaak buiten wordt uitgevoerd om de geesten van de doden te verwelkomen.

Geïnteresseerde kijkers kunnen de voorstelling bekijken in parken, tempels en andere openbare plaatsen in Japan. De dansers dragen traditioneel yukata's, een soort lichte katoenen kimono. Ze bewegen dan in concentrische cirkels rond de yagura. En op het verhoogde platform houden taiko-drummers de maat.

3. Haka Mairi

De Japanners eren hun voorouders ook tijdens het Obon-festival door middel van "Haka Mairi", wat direct vertaalt naar "bezoek aan het graf". Op dit moment wassen ze de graven van hun voorouders, laten vervolgens voedseloffers achter en steken een kaars of wierook aan. Hoewel dit op elk moment van het jaar kan worden gedaan, is het gebruikelijk dat mensen dit doen voor het Obon-festival.

Voedsel offers op het Obon-altaar mogen niet bevatten vis of vlees en moeten direct eetbaar zijn. Dit betekent dat ze al gekookt en klaar voor consumptie moeten zijn. Als ze rauw kunnen worden gegeten, zoals fruit of bepaalde soorten groenten, moeten ze al gewassen en geschild zijn of indien nodig gesneden.

4. Gozan no Okuribi rituele vuren

De Gozan Okuribi rituele vuren, een unieke ceremonie in Kyoto, worden aan het einde van het Obon festival ontstoken als afscheid van de zielen van de overledenen. Ceremoniële vreugdevuren zouden worden aangestoken op de top van vijf grote bergen die de stad aan de noord-, oost- en westkant omringen. De vreugdevuren zouden groot genoeg moeten zijn om van bijna overal in de stad te kunnen worden gezien. Ze zouden de vormen aannemen van een torii poort, eenboot, en kanji-tekens die "groot" en "wonderbaarlijk dharma" betekenen.

5. De Shouryou Uma

Sommige families vieren het Obon-festival door twee ornamenten te maken die "Shouryou Uma" worden genoemd. Deze worden meestal voor het begin van het festival opgesteld en zijn bedoeld om de komst van de geesten van de voorouders te verwelkomen.

Deze ornamenten zijn bedoeld als geestenritten voor de voorouders. Ze bestaan uit een komkommer in de vorm van een paard en een aubergine in de vorm van een cox of os. De komkommer paard is de geestenrit die de voorouders kunnen gebruiken om snel naar huis terug te keren. De auberginekoe of -os is degene die hen aan het eind van het festival langzaam naar de onderwereld terugbrengt.

6. Tōrō nagashi

Aan het einde van het Obon-festival organiseren sommige regio's een afscheidsbijeenkomst voor de zielen van de overledenen met behulp van drijvende lantaarns. Tōrō, of papieren lantaarn, is een traditionele Japanse vorm van verlichting waarbij een kleine vlam is ingesloten in een houten frame omwikkeld met papier om het te beschermen tegen de wind.

Tōrō nagashi is een gebruik tijdens het Obon-festival waarbij de tōrō wordt aangestoken alvorens te worden losgelaten op een rivier. Het is gebaseerd op het geloof dat geesten op de toro rijden om de rivier over te steken op weg naar het hiernamaals, dat zich aan de andere kant van de zee bevindt. Deze prachtige verlichte lantaarns stellen de geesten voor die worden teruggestuurd naar de onderwereld.

7. Manto- en Sento-ceremonies

De Sento Kuyo en Manto Kuyo zijn Obon-feesten die gewoonlijk in boeddhistische tempels worden gehouden om de zielen van de overledenen te herdenken. Sento betekent "duizend lichten", terwijl Manto "tienduizend lichten" betekent. Deze verwijzen naar het aantal kaarsen dat rondom de boeddhistische tempels wordt aangestoken als mensen tot Boeddha bidden terwijl ze hun overleden familieleden gedenken en om hen vragen.begeleiding.

Inpakken

Het Obon-festival is een jaarlijks feest ter herdenking en viering van de zielen van overleden voorouders. Het vindt plaats van de 13e tot de 15e dag van de zevende maand. Men gelooft dat het een periode is waarin de geesten terugkeren naar de sterfelijke wereld om tijd door te brengen met hun familie voordat ze terugkeren naar het hiernamaals.

Vanwege de verschillen tussen de maankalender en de gregoriaanse kalender wordt het festival in het hele land echter in verschillende maanden gevierd, afhankelijk van de regio. Het festival heeft zich in de loop der jaren ook ontwikkeld tot de sociale gelegenheid die het nu is, waarbij families van de gelegenheid gebruik maken om in hun woonplaats samen te komen.

Veel families houden echter nog steeds vast aan traditionele gebruiken en praktijken, zoals het aansteken van papieren lantaarns en het bezoeken van de graven van hun voorouders.